3:50. To godzina dobra na obrócenie się z boku na bok i dalszy smaczny sen. Ale nie dla 5 śmiałków z MOW. Gdy wokół wszystko śpi oni wstają, ubierają się i pakują do plecaków ostatnie potrzebne rzeczy, kanapki oraz herbatę w termosach (Dziękujemy pani Paulino).
4:30 wiążemy sznurówki zapinamy kurtki i ruszamy, najpierw krótki spacer na drugie osiedle gdzie pod kościołem czeka na nas autokar. Witamy się ze wszystkimi zajmujemy miejsca i mamy jeszcze 50 minut na potrzebny sen. Przed godziną 6:00 docieramy do Wrocławia, tutaj pod Katedrą zaczyna się robić gęsto od tłumu ludzi. Po co ich aż tyle i to z samego rana? Zebrali się tutaj w tym samym celu co my – IDZIEMY NA PIELGRZYMKĘ DO TRZEBNICY. Szybko zwiedzamy pobliską gotycką kolegiatę Krzyża Św, łyk gorącej herbaty i z plecakami wypełnionymi po brzegi ruszamy w drogę.
6:30 dołączamy się do grupy 6 i rozpoczynamy naszą 30 kilometrową wędrówkę. Wrocław zaczyna się budzić, zwłaszcza że głośno śpiewamy. Ludzie z pobliskich bloków wychylają się przez okna i pozdrawiają kolorowy korowód pielgrzymów zgromadzonych w kilkunastu grupach. Do pierwszego postoju idzie się lekko bo po asfalcie, poznajemy ludzi dookoła, nawiązujemy nowe znajomości. W trakcie dołącza do nas pani Katarzyna i stanowimy już liczniejszą ekipę z ZPR-u. Szymon, jako że najwyższy, jest naszym wyznacznikiem i ciągle przesuwającym się punktem orientacyjnym. Oskar żywo zainteresowany wszystkim co nowe, nawiązuje znajomość z „bratem” który niesie tubę (dla niezorientowanych to głośnik na stelażu od plecaka i specjalnych szelkach). Od słowa do słowa i już jest ugadany, że na następnym etapie to on będzie niósł ten sprzęt. Adaś i Robert z plecakami prawię większymi od siebie dziarsko maszerują, niektórzy nawet zastanawiają się jak oni dają radę. Jest jeszcze Igor ale kilka słów o nim na etapie 3. Po prawie 8 kilometrach zasłużony postój w Krzyżanowicach. Jemy śniadanie lecz za chwilę (25 minut tak szybko mija) okazuje się, że Porządkowi Pielgrzymki podrywają naszą grupę i trzeba iść dalej. Oskar jak obiecał tak zrobił. Tuba na plecach a jego własny garb-plecak zawieszony z przodu. Podwójne poświęcenie. Po kilku kilometrach przekonuje się, że to wcale nie jest takie proste i potrzebuje zmiany. Zaczyna odzywać się też noga, która nie pozwala maszerować w jednym i dość szybkim tempie. Na tym etapie ciekawe doświadczenie „Strefa Ciszy”. Przez około kilometr idziemy w zupełnej ciszy, wsłuchujemy się w przyrodę i siebie samych. Po niej ksiądz przewodnik naszej „6” ma krotką ale bardzo dająca do myślenia konferencję. Mówi o haśle tegorocznej pielgrzymki „Co powie nam Syn?” i o ciszy. Dlaczego się jej boimy oraz jak jest nam potrzebna byśmy usłyszeli najważniejsze słowa. Czas płynie szybko i około 11 jesteśmy na drugim postoju w Malinie. Znów jakieś jedzonko wymiana zdań co kogo boli i dlaczego tak mocno i pytania czy „Daleko jeszcze?” Skąd my to znamy…… Znów trzeba iść. Przed mani etap prawdy. Zaczyna się fajnie, jest dużo radości. I przychodzi ten moment, niektórym z nas odcina siły jedyne co można zrobić to….. położyć się na asfalcie i czekać. Na szczęście służby pielgrzymkowe działają wyśmienicie i już po chwili zjawia się samochód, który odwozi na kolejny postój „strudzonych pielgrzymów”. Ach cóż to były za przeżycia, niektórzy z nas doświadczyli pierwszy raz jazy „off road 4×4”. Ta jazda bardzo nas pobudziła do intensywniejszych modłów i myślenia o przyszłym życiu, zwłaszcza gdy auto bokiem wchodziło w zakręty. Oczywiście wszystkich uspokoję. Cała jazda odbywała się z zachowaniem zasad szczególnego bezpieczeństwa i pod okiem zawodowego kierowcy. To trzeci etap trzeba zatem wspomnieć jeszcze o Igorze. W trakcie pielgrzymowania też się modliliśmy i na tym odcinku odmawiany był różaniec. Do grobu św. Jadwigi pielgrzymowali również pątnicy z innych krajów a nawet kontynentów w związku z tym modlitwy prowadzone były w różnych językach. I tu pojawia się nasz Igor, który odważył się i prowadził „dziesiątkę” po włosku ku zaskoczeniu wszystkich kolegów jak i nas samych. Po postoju w Brochocinie rozpoczynamy ostatni etap naszej wędrówki. Teraz mamy już z górki, czterdzieści minut i przed godziną 16 docieramy do Bazyliki w Trzebnicy. Przechodzimy przed grobem i relikwiami Księżnej Śląska. O 16:30 uczestniczymy w uroczystej Mszy Św. Prowadzonej przez trzech biskupów i ponad 140 księży. Nas pątników zgromadziło się na placu grubo ponad 8 tysięcy. To tu padają słowa biskupa Wawrzynka, że musimy nauczyć się słuchać. „Podczas drogi trzeba się rozglądać, pytać i słuchać i szukać znaków, które nas poprowadzą. Bóg chce nieustannie swój Kościół inspirować. Pytanie czy my chcemy to dostrzec, czy na to pozwalamy”. Po skończonej Mszy pora wyruszyć w drogę do domu, ale tym razem już nie pieszo. Co prawda do autokaru mamy ponad pół kilometra, lecz taka odległość po przebytych ponad 30, nie robi już na nas wrażenia. Wsiadamy i myślimy tylko o odpoczynku. Nie, nic z tych rzeczy. W chłopaków wstępują nowe siły i rozkręcają wszystkich w autobusie. Cały autobus śpiewa.. Po 45 minutach jesteśmy już w Brzegu Dolnym. Teraz wystarczy tylko wspiąć się po schodach na 2 piętro i jesteśmy już na swoich grupach. Teraz kąpiel i zasłużony sen.
Mamy nadzieję, że będzie to niezapomniane wydarzenie. Że ta droga nauczy nas wspólnego wędrowania w przyszłość, gdzie będziemy zauważali innych, wsłuchiwali się w ich słowa a czasami w głębokiej ciszy nie pytając o nic wyciągniemy swą pomocną dłoń.
Na koniec jeszcze słowa podziękowania. Ta pielgrzymka nie byłaby możliwa gdyby nie wsparcie i finansowa pomoc ks. proboszcza Jacka Włostowskiego oraz ks. Mateusza Ciesielskiego z zaprzyjaźnionej Parafii NMP Królowej Polski w Brzegu Dolnym. Zawsze możemy na Was liczyć. DZIEKUJEMY!!!
Urszula Beśka, Mariusz Paszek
